ایمپلنت دندان (که با نام فیکسچر آندوسوس نیز شناخته می‌شود) پروتزی است که بر روی استخوان فک برای حمایت از پروتز دندانپزشکی مانند تاج، پل، پروتز یا عمل به عنوان یک لنگر ارتودنسی کار گذاشته می‌شود.
نحوه کار کاشت دندان یک فرآیند بیولوژیکی به نام استئواینتگراسیون است که در آن موادی مانند تیتانیوم یا زیرکونیا به استخوان پیوند می‌شود. فیکسچر کاشت برای اولین بار به گونه‌ای قرار می‌گیرد که به احتمال زیاد از آن استفاده می‌شود، سپس پروتز دندانپزشکی اضافه می شود. قبل از اینکه پروتز دندان (دندان، پل یا پروتز) به ایمپلنت دندان وصل شود یک پروتز دندانپزشکی/تاج گذاشته می‌شود، مقدار متغیر زمان بهبودی برای استئواینتگراسیون لازم است.
موفقیت یا عدم موفقیت کاشت ایمپلنت‌ها در درجه اول به ضخامت و سلامت بافت‌های استخوان و لثه که کاشت را احاطه کرده‌اند بستگی دارد، در وهله دوم سلامت فرد مبتلا به درمان و داروهایی که بر احتمال پیوند اثر می‌گذارد، بستگی دارد.
میزان استرسی که بر روی کاشت و فیکسچر در حین عملکرد عادی قرار می گیرد نیز ارزیابی می‌شود. برنامه‌ریزی موقعیت و تعداد ایمپلنت‌ها برای سلامت طولانی مدت پروتز مهم است زیرا نیروهای بیومکانیکی ایجاد شده در هنگام جویدن میتوانند زیاد باشند. موقعیت کاشت با موقعیت و زاویه دندانهای مجاور، با شبیه سازی آزمایشگاه یا با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با شبیه سازی CAD/CAM و راهنماهای جراحی به نام استنت تعیین می‌شود.
پیش نیازهای موفقیت طولانی مدت ایمپلنت های دندانپزشکی، استخوان و لثه سالم است. از آنجا که هر دو میتوانند بعد از استخراج دندان آتروفی کنند، روشهایی مانند بالابرهای سینوس یا پیوند لثه گاهی اوقات برای بازآفرینی استخوان و لثه ایده آل مورد نیاز است.
پروتز نهایی را می توان ثابت کرد، جایی که فرد نمی تواند پروتز یا دندان را از دهان خود خارج کند، یا قابل جابجایی باشد، جایی که می تواند پروتز را از بین ببرد. در هر حالت، یک تاج به فیکسچر کاشت وصل می شود. در جایی که پروتز ثابت شده است، تاج ، پل یا پروتز با پیچ‌های تاخیر و یا با سیمان دندان به داخل بدن ثابت می‌شود. در جایی که پروتز قابل جابجایی باشد، یک آداپتور مربوطه در پروتز قرار می‌گیرد تا این دو قطعه در کنار هم ایمن شوند.
خطرات و عوارض مربوط به درمان ایمپلنت دندان به مواردی که در حین عمل جراحی رخ می‌دهد (مانند خونریزی بیش از حد یا آسیب عصبی)، مواردی که در شش ماه اول رخ می‌دهد (مانند عفونت و عدم موفقیت در اوزئینت) و مواردی که طولانی مدت رخ می‌دهد (مانند پری ایمپلنتیت و خرابی های مکانیکی). در حضور بافت‌های سالم، یک کاشت خوب یکپارچه با بارهای بیومکانیکی مناسب می‌تواند ۵ سال به علاوه میزان بقا از ۹۳ تا ۹۸ درصد داشته باشد و ۱۰ تا ۱۵ سال طول عمر برای دندانهای پروتز است. مطالعات طولانی مدت موفقیت ۱۶ تا ۲۰ ساله (ایمپلنت‌های زنده مانده بدون عوارض یا تجدید نظر) را بین ۵۲ تا ۷۶ ٪ نشان می دهد که عوارض تا ۴۸ ٪ از زمان کاشت رخ می‌دهد. هوش مصنوعی به عنوان پایه ای برای سیستم های پشتیبانی از تصمیم گیری بالینی در حال حاضر مرتبط است. از سیستم های هوشمند به عنوان کمک در تعیین میزان موفقیت کاشت استفاده می شود.
